Lieve mensen,
Mijn naam is Nathalie Seliffet.
Kom uit Belgie vandaan en reisde 17 jaar geleden, samen met mijn echtgenoot Werner Steurbaut en 2 jonge tieners naar het verre Afrika. In the middle of nowhere, Uganda.
We verkochten al onze bezittingen in België en vertrokken met 7 koffers naar een Nederlands project in het Noorden van Uganda, Lira.
Ze zochten een crisis manager voor een school, bakkerij, weeshuis en sesamzaad project weer nieuwe energie in te blazen. Daar we altijd nr Afrika wilden verhuizen, leek ons dit een geweldige droom die waarheid wordt....
Renee Froger zong niet voor niets' de meeste dromen zijn bedrog....'
Want daar aangekomen was er helemaal niets van dit project te bespeuren!!
Daar sta je dan.....en wat nu!

Ik denk dat ik de straat stenen uit de weg gebeden heb (hoewel er hier alleen zand wegen zijn). Nog geen week in Uganda en we moesten leren dat er plan B moest zijn. Tot op de dag van vandaag heb ik altijd een plan B in mijn broekzak.
Terug naar de hoofdstad Kampala, onze kids moesten naar school.
Op een dag hoorde ik een moeder haar kind straffen met de woorden 'I will send you to Kampiringisa!!'
Niet wetende wat dit was, tot op een dag ik op de weg naar Impigi reed. Ik zag opeens een wegwijzer met Kampiringisa Rehabilitation Center staan. Nu moest ik het weten! Reed zelf naar boven, want de chauffeur wilde daar niet gezien worden. Wat ik daar aantrof....de hel op aarde....!

Kinderen v 2 j - 18j, naakt, hongerig, geen water, geen slaapplek, dolend als zombies door mekaar. Ik had nog nooit zoiets gezien....
Ik kwam thuis en zei tegen mijn man, of we gaan terug naar België, of ik moet hier iets aan doen. Deze kinderen hebben dringend hulp nodig! Ondanks dat dit een overheids instelling is voor onhandelbare kinderen, kon ik met mijn vergaarde team aan de slag om deze kinderen een waardig leven te bieden.
Er was in 12 jaar niet meer gepoetst. De koeien stonden in de slaapzaal. De amoniak geuren van de urine waren ondraagelijk. Onze ogen moesten iedere 5 min gespoeld worden. Maar goed....we waren vertrokken aan een groot plan, God s plan.
Al gauw bezochten we de kinderen 2 keer per week. Er werden sponsers gezocht om alles te bekostigen. Kledij, Borden, buiten keuken, ruiten in de koude ruimtes, water tanks, dakgoten, zaden om zelf te kweken, ....OoK gaven we medische zorg en scholing.we brachten zelfs onze eigen social workers daarheen, die bleven bij de kinderen. Al gauw raakte bekend dat Foodstep, zo noemt mijn organisatie, de boel aardig onder controle had. Wat niet altijd bij iedereen in de smaak viel, maar daar trok ik me nooit iets van aan.

Sterker nog, ik begon kinderen te bevrijden uit deze hel.
Het werden er eerst 2, Peace 12 jaar en Okiru 4 jaar. Toen 15 kids, allemaal wonende in ons huis! Allemaal komende van het kamp.
Toen er opeens 50 kinderen in en om ons huis verbleven, hebben we de sprong gewaagd om een stuk land te kopen en daar gebouwen op te bouwen. Jongens en meisjes slaapzalen, sanitaire blokken, eetzaal, kleuterklas, keuken, administratie gedeelte .
We zitten hier nog steeds, Foodstep Uganda was geboren!

Kampiringisa bezoeken we nog steeds, alles is in goede zin sterk veranderd. Foodstep heeft met geld van de Europese Unie een prachtig meisjes paviljoen gebouwd. Met eigen sanitair, tuin, watervoorziening en een moestuin.
Op een dag vond ik op de markt in een plastic zakje een pas geboren baby'tje.! Ik dacht eerst dat het een poesje was.
Ik ging naar de politie. Ze zeiden jij hebt toch een weeshuis? Tja, maar met oudere kinderen, geen baby's! Neem haar maar mee, we proberen haar moeder op te sporen.
Daar stond ik dan, met een pas geboren baby.

Gelukkig vonden onze kids het geweldig! Er werd goed voor haar gezorgd! Flavia werd het lievelingetje van iedereen.
En toen was het hek van de dam! Nu de politie wist dat Foodstep ook kleine baby's opving werden we vaak gebeld om hulp.
Ik moet er wel bijvertellen dat al onze kids geplaatst zijn in Foodstep door de kinderbescherming en de rechter. Wij krijgen alleen maar kinderen toegewezen die niet meer thuis kunnen wonen. Al onze kids hebben een vreselijk leven gehad.
Hekserij en kinderoffers zijn hier dagelijkse kost. Meermaals moet ik 's nacht om 3 u, (schijnt volgens hekserij de beste tijd te zijn) met 1 politie agent, een kind gaan bevrijden. Vaak gevaarlijk spel, daar de heksen beweren dat ik hun geld afpak.
Kleine baby's gedumpt in een vismijn, kinderen waar de schedel is ingehakt om de geesten te verwijderen, kindjes in brand gestoken omdat ze niet in de kamer wilde blijven en steeds naar buiten liepen, vastgebonden aan een boom of onder een kast.

Kinderen levend gestort in verse beton, want dat brengt geluk, jonge meisjes zo verkracht dat plastische chirurgie nodig is. Philemon, 4 jaar, werd zuur in zijn oren gegoten, zo kon hij beter bedelen,.....ieder kind heeft zijn vreselijke verleden.
Maar gelukkig mogen ze bij ons tot rust komen. Ieder kind gaat naar school. We hebben onze eigen kleuterschool. Ook vakscholen (tailoring, haartooi, champignon kwekerij, landbouw,)En sinds kort opleiding in hotel en Catering. Vlak aan Lake Victoria.
Verder krijgen al onze kinderen medische zorg, hebben we goede social workers om het verleden van het kind een plaats te geven en verwerken. Krijgen al onze kinderen 3x per dag voedzaam eten. Zijn er activiteiten voorzien in sport en spel. Ons foodstep acrobatic team laat velen verbazen.

Bovendien werken we nauw samen met de overheid en heeft ieder kind zijn eigen dossier. Ook regelen van bezoeken of terug keer naar de familie worden nauw opgevolgd.
Ook in Jinga werken we nauw samen met Home of Hope. Een organisatie die zorg draagt voor gehandicapte kinderen.
Dus ja, je kan wel zeggen dat Foodstep team een volle agenda heeft.
- Kampiringisa, het verbeterings gesticht
- Foodstep Home met nu 75 kinderen v 3 maanden - 18 jaar
- onze vakscholen
- samen werking met Home Of Hope

Ik hoor u al afvragen hoe Foodstep dit allemaal kan bekostigen. Wel erg simpel, mensen zoals u, die ons niet alleen een warm hart toedragen maar ook ons financieel ondersteunen.
Mensen die persoonlijk een kind sponseren aan 30 euro/ maand. Maar ook een school die een benefiet houd en ons hiermee een waterton schenkt. Alle kleine beetjes houden ons op de been.
Onze grootste uitdaging is nu :
- de hoge voedsel prijzen
- hoge rekeningen bij het ziekenhuis
- een auto voor Foodstep (we hebben onze vorige auto tijdens corona verkocht om eten te kunnen kopen voor de kinderen)
- opknap werk aan de infrastructurein Foodstep
- schoolgelden zijn weer gestegen
...
Ik kan u, als u dat wil, van al deze onkosten de juiste bedragen weergeven.
In ieder geval bedankt om even de tijd te nemen om mijn verhaal te lezen. En ondanks de vele tegen slagen( vergiftiging v watertank, slangen beet door dat iemand slang in mijn auto gooide, huis in brand gestoken,....) blijven we verder vechten voor een hoop volle toekomst , vr Al onze kinderen!

Warme groeten vanop de Evenaar!
Nathalie Seliffet en alle
Foodstep Uganda kids